New adventures

Namaste!

Een aantal dagen na mijn ziekenhuisbezoek werd het nieuwe jaar in Nepal gevierd. Speciaal hiervoor heb ik een prachtige kurta (nepalese kleding) laten maken. De dag van het nieuwe jaar werd er vanaf ’s ochtends vroeg eten voorbereid voor de familie picknick die later boven op de berg plaats zou vinden. Sabin zou op de scooter de berg op gaan en vertelde mij dat het beter was dat ik met de rest van de familie mee ging in de auto. Ik liet me natuurlijk niet kennen en vertelde hem dat ik gewoon achterop zou gaan, wat nou gevaarlijke wegen dacht ik. De familie lachtte en keek me aan met een blik dat ik spijt zou krijgen van mijn keuze. En ja hoor, onderweg hield ik mijn ogen strak gericht op Sabin zijn achterhoofd om niet te veel afgeleid te worden door de gapende afgronden naast me. Onderweg begaf de scooter het en wachten we, ik ondertussen met een kletsnatte rug van de spanning, op de rest van de familie om ons op de pikken. De rest van de dag was zeer geslaagd. Veilig keerden we, ik wederom achterop een nieuwe scooter, terug bij het huis.

Rust nemen na de tijd dat ik ziek was is me moeilijk af gegaan. Er zijn te veel dingen die ik wil doen waardoor ik moeite had in bed te blijven. De moeder van het gastgezin vond dat ik eens moest luisteren en heeft me een halve dag opgesloten in mijn kamer om te voorkomen dat ik naar buiten kon hahahaha!! Ook is het normaal om, als vrouwen onderling, elkaar een corrigerende tik te geven. Ik moet zeggen dat ik er vanwege mijn eigenwijsheid als aardig wat gehad heb.

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik met het donatiegeld een nieuwe project hier in Pharping ga helpen opstarten. We zijn een dag op pad geweest om alle noodzakelijke spullen aan te schaffen. Alles wat ze nodig hadden, van kleine fietsjes, wipwaps, tassen tot opleidingsmateriaal heb ik in kunnen slaan. Voldaan reden we met een volgepakte auto terug naar de school om de spullen achter te laten en de school te versieren met slingers. De dag erna vond er een grote ceremonie plaats waar tevens de opening van het child day care center gevierd werd. Dankzij het aanschaffen van alle spullen is het project gestart en werd ik tijdens de ceremonie bedankt door de school. Alle leeraren, leerlingen en ouders waren aanwezig. Ik werd op het podium geroepen om een woordje te doen. In een mix van Engels en Nepalees wist ik een glimlach op de gezichten van de mensen uit het dorp te toveren.

Ik heb er een nieuw zusje bij! Het gastgezin waar ik leef heeft na de aardbeving van een jaar geleden het meisje (10 jaar) opgenomen in hun huis. Ze zal in Pharping blijven tot ze naar de hogere school gaat. Het is prachtig lief meisje dat aan mijn bed heeft gezeten toen ik ziek was. Het doet me zo veel te bedenken wat zij en haar familie doorstaan moeten hebben na de aardbeving. Hun huis is totaal verwoest. De rest van haar familie leeft nog in een tent in Bhaktapur. Het meisje zelf, zo jong dat ze is, heeft haar familie voor een tijd achter moeten laten ten behoeve van haar toekomst.

Mijn draai in Pharping heb ik nu helemaal gevonden. Ik heb nieuwe vrienden die me, zo vaak ze kunnen, om toveren tot een bijna Nepalees. Wanneer ik wil helpen op het schooltje of het ziekenhuis kom ik langs de kleine winkeltjes waar ik minimaal een uur voor uit moet trekken voor ik er weer weg ben. Ze nemen me mee naar hun huis, laten me sari’s (nepalese feestkleding) aantrekken, maken zowat alle nepalese gerechten die er bestaan om me te laten proeven en stellen me voor aan hun families. De rest van de dagen help ik vooral mee op het schooltje en blijf ik in gesprek gaan met de locals om ideeën op te doen voor de toekomst.

Hetgeen wat me toch het meest bijgebleven is van afgelopen week, hoe stom het dan ook mag klinken, is het eten van patat na 3 weken dhallbhat! HEAVEN! Mijn god, ik heb nog nooit ervaren dat je zo intens kunt genieten van eten. Mede dankzij mijn opstandige maag begon de dhallbhat (elke middag en avond) me steeds meer tegen te staan. Ik kon niet meer ophouden met praten over hoe goed dat bordje patat was!

Een aantal dagen geleden heb mijn vader en broertje opgehaald van het vliegveld in Kathmandu. Na de eerste taxirit naar het hotel (wat nog geen 3 minuten duurde) waren ze totaal flabberguested van de verschillen die ze toen al opmerkten. Ik heb ze kennis laten maken met het gastgezin, mijn vrienden in Pharping en collega’s in het schooltje/ziekenhuis. Gelijk zagen ze hoe gastvrij de mensen hier zijn. Vooral mijn vader voelde zich bezwaard door alle dingen die de mensen hier voor ons doen. Het is natuurlijk ook ontzettend wennen al die verschillen en al helemaal om na 2 dagen in Nepal al in een traditioneel Nepalees gastgezin te verblijven. De komende 1,5 week zal ik ze mee nemen naar alle prachtige plekken in Nepal. Wat is het heerlijk ze hier bij me te hebben en ze eindelijk een idee te kunnen geven van hoe het hier is.

Xxxxxxxxxxxxxx Sita