first blog: getting local

Namaste!

Wat fijn om weer terug te zijn!! Na 20 uur reizen arriveerde ik eindelijk met een pools meisje Maria en haar engelse vriend Sam op Kathmandu airport. Dit was hun eerste reis naar Azië, en tevens hun huwelijksreis. Na ze wat wegwijs gemaakt te hebben op het vliegveld namen we afscheid. Voor hun ging het grote avontuur beginnen wat voor mij 3 jaar geleden begonnen is.

Langzaam naderde ik de grote schuifdeuren om het vliegveld te verlaten. Hoe dichterbij ik bij die deuren kwam, hoe harder mijn hart begon te bonzen. Zoekend keek ik om me heen tussen de menigte taxi chauffeurs of ik Sabin, de jongen uit mijn gastgezin, kon vinden. Na een tijdje zag ik hem staan, met diezelfde altijd vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Ik maakte een vreugdesprongetje en stormde op hem af. Seconden zaten we in stilte naast elkaar in de auto, ons allebei nog te realiseren dat ik er weer was. In een klap kwam het besef bij me binnen en moest ik een traantje van blijdschap weg pinken.

De eerste paar dagen verbleef ik in Kathmandu om even bij te komen van de reis. Daarna haalde Sabin me op om terug te keren naar het gastgezin in Pharping. De weg naar Pharping is in vergelijking met 3 jaar geleden erg verslechterd. Op sommige stukken kwamen we los van onze stoelen en keek ik, bij het ontwijken van naderende bussen, de diepe afgronden in.
Eenmaal aangekomen bij het gastgezin stond de moeder boven op me te wachten. We sloten elkaar in de armen en probeerden, zo goed als we konden, wat te communiceren met handen en voeten.

Het verbaast me hoe snel ik aan alles weer gewend ben hier. Ik kijk niet meer op van de onhygiënische toestanden. De muizen die over je voeten lopen wanneer je lekker een kopje chai aan het drinken bent bijvoorbeeld. Ik word nu meer dan de vorige keer dat ik hier was gezien als een van hun. Er wordt dus ook van me verwacht de normale Nepalese gebruiken hier in huis op te volgen. Wanneer een vrouw hier ongesteld is, mag ze niet in de keuken komen en moet ze alleen eten. Daarnaast is het onbeleefd om op een deken te slapen. De bedden zijn hier ontzettend hard. Ik dacht slim te zijn door op mijn deken te gaan liggen . Dit was toch niet helemaal de bedoeling en zou ongeluk brengen voor de familie. Het eten van de Dhall Bhat (traditionele nepalese maaltijd) met je rechterhand gaat steeds beter. Wanneer je je eten krijgt, en je bent eenmaal begonnen, wordt er verwacht dat je dit ook op eet. Een aantal dagen geleden werd er gevraagd of ik rijstbier wilde proberen. Omdat het onbeleefd is te weigeren accepteerde ik dit en vroeg ik vriendelijk om een klein beetje. Het glas werd bijna vol geschonken en ik moest het dus opdrinken. Omdat ik het me toch niet zo beviel tikte ik het maar snel achterover. Nog geen 10 minuten later liep ik zwalkend weer naar mijn slaapkamer.

In de tijd dat ik hier nu zit probeer ik zo veel als ik kan in gesprek te gaan met de Nepalese locals. Ik oefen mijn Nepalees elke dag met de mensen uit het gastgezin en merk dat ik steeds meer toe kan passen op straat. Ook gesprekken die anderen met elkaar hebben in het Nepalees kan ik soms volgen. De afgelopen dagen heb ik veel mensen in de omgeving leren kennen. Elke dag wordt ik uitgenodigd bij mensen thuis en wordt er eten en drinken aangeboden. Wanneer ik samen met de mensen ben probeer ik er achter te komen waar er hier echt behoefte aan is. Dit om ideeën op te doen voor een eventueel project in de toekomst. Ik heb al een aantal ideeën die ik uit ga werken en later zal bespreken met de vader uit het gastgezin. Omdat hij zelf ook meerdere projecten in de omgeving heeft is hij de juiste persoon om me verder te helpen.

Een aantal dagen geleden lag ik in bed bij te komen van de dag toen alles opeens hard begon te schudden. Ik realiseerde me nog niet echt wat er aan de hand was totdat ik de mensen op straat hoorde schreeuwen. Sabin rende naar boven om me van de kamer te halen. ‘’Shireen come come, an earthquake!!’’ Riep hij. Mensen begonnen zich op straat te verzamelen, na een tijdje stopte het. Ikzelf, nog niet helemaal realiserend wat er allemaal gebeurde, zag hoe andere mensen elkaar vast hielden. De angst voor een grote aardbeving als een aantal maanden geleden is hier erg groot. Het epicentrum van de aardbeving lag 2km bij ons vandaan. De komende 24 uur zouden spannend blijven. We hadden water, kleding en onze telefoons klaar gelegd voor het geval we ’s nachts het huis uit moesten. Gelukkig was dit niet het geval en bleef het bij 1 aardbeving. Tijdens de 1,5 uur dat we op straat aan het wachten waren, sprak ik mensen over de eerste grote aardbeving. Verhalen zijn schokkend, mensen hebben zulke heftige dingen gezien. In Kathmandu kun je de gevolgen van de aardbeving nog erg goed zien. Sommige delen in Kathmandu lijken wel een spookstad.

De ontmoeting met een aantal mensen uit het ziekenhuis in Pharping liep niet helemaal zoals gepland. 2 dagen geleden begon ik opeens erg ziek te worden en kreeg ik een soort koortsaanval. Omdat ik nog voor geen minuut kon blijven staan besloot Sabin me naar het ziekenhuis te brengen. Ik werd opgenomen voor uitdroging en bleek 2 infecties te hebben. Een verpleegkundige, en tevens een vriendin van 3 jaar geleden, plaatste mijn infuus. Het was apart om op deze manier een aantal van mijn oude vrienden weer te zien. Sabin moest aan het werk in Kathmandu maar gelukkig waren er oude collega’s die bij me bleven. Het ziekenhuis is ten opzichte van 3 jaar geleden ontzettend verbeterd. Er is een 2de groot gebouw bijgekomen wat gesponsord is door de Chinese overheid. Daarnaast heeft China meerdere technische apparaten gedoneerd. Alle benodigdheden om de basis zorg te leveren zijn nu aanwezig. Wat betreft privacy is er echter niks veranderd. Ik lag tussen twee mensen in, zonder afscherming. Wanneer verpleegkundigen handelingen moeten verrichten waarbij een beetje privacy in Nederland wel op prijs gesteld wordt, wordt dit hier gewoon uitgevoerd en kan iedereen vrolijk mee kijken. Ik heb het ziekenhuis nu van een hele andere kant mee gemaakt dan 3 jaar geleden.

Wat betreft de mensen hier in Pharping, ze zijn zeker wel veranderd. Iedereen heeft hier een mobiel en kan nu op internet. De technologie is hard vooruit gegaan. Ook zijn de mensen moderner aan het worden. Het dragen van traditionele kleding wordt minder en mensen kiezen meer voor zichzelf. Vooral de mensen van mijn leeftijd willen graag studeren en werken in het buitenland, omdat ze daar een toekomst hebben. Al met al, erg veel verschillend ten opzichte van 3 jaar gelden, maar daarom niet minder bijzonder.

Ondanks de toch wel spannende gebeurtenissen van afgelopen week is het heerlijk om hier weer te zijn. Ik voel me helemaal op mijn plek en heb bevestiging dat het doel wat ik heb, het starten van een project in Nepal, voorlopig mijn doel zal blijven.

Vrijdag zal ik naar Kathmandu gaan om spullen te halen voor de lokale school (junkiri school). Ik ben ik gesprek gegaan met het hoofd van de school om erachter te komen of ik ergens mee kon helpen. Hij vertelde me dat ze pas begonnen zijn met een soort kinderdagverblijf. De school wil deze kinderen graag onderwijs bieden, maar benodigdheden hiervoor ontbreken. Een aantal mensen hebben een donatie gedaan voordat ik weer naar Nepal vertrok. Met dit donatiegeld wil ik het kinderdagverblijf graag op weg helpen en de aller jongste kinderen uit Pharping een mogelijkheid bieden op onderwijs. Zaterdag, tijdens een ceremonie op de school, zal ik deze spullen gaan overhandigen.

Zoals jullie kunnen lezen was het drukke eerste week vol nieuwe ervaringen. Ik hou jullie op de hoogte van alle avonturen die nog komen gaan.

Xxxxxxxx Shireen