India

Namaska mensen,

Daar ben ik dan, India! Ik vind het nog steeds lastig om het me echt te realiseren.
Mijn vlucht van Kathmandu naar New Delhi was vertraagd waardoor ik mijn vlucht naar Bangalore heb gemist. Gelukkig kom mijn ticket veranderd worden. Om 12 uur 's nachts was ik eindelijk aangekomen in Bangalore. De volgende dag nam ik de bus naar Madikeri, een busrit van 7 uur. Alles wat ik tijdens de rit zag viel me heel erg mee. Alles hier is beter ontwikkeld als in Nepal. Wel is er een heel groot verschil tussen arm en rijk. Sommige mensen wonen in een villa en 100 meter verderop staat een tentenkamp waar de mensen leven. Heel apart om te zien.

Toen ik aangekomen was in Madikeri bracht de coördinator me naar het vrijwilligershuis. De manier waarop hij dingen aanpakt is totaal anders als in Nepal. Hij vroeg me niet hoe mijn reis was, hij leidde me niet rond door het huis en vertelde me niks over de projecten waar ik heen kon gaan. Ik moest alles zelf uitzoeken. De eerste week vond ik het heel erg moeilijk om mezelf hier aan te passen, helemaal omdat alles in Nepal zo perfect was. Ik heb op het punt gestaan om naar een andere plek, en dus een ander vrijwilligershuis, te gaan.

Toen ik het project zag waar ik nu werk, was ik van gedachten veranderd. Ik ben nu vrijwilliger in een opvangtehuis voor meisjes die op allerlei manieren misbruikt zijn. In het opvangtehuis leven 8 meisjes. Schatjes zijn het, stuk voor stuk. Omdat de meisjes overdag naar school gaan, werk ik hier alleen aan het eind van de middag. Overdag ga ik meehelpen met het schilderen van een weeshuis.

De eerste week heb ik gekeken in de crèche en in een jongens weeshuis. De manier waarop ze omgaan met de kinderen is echt bruut! Kinderen worden hier nog steeds fysiek gestraft. Ze worden met stokken geslagen. Een paar dagen geleden was ik in de crèche. Een meisje van 3 moest voor de klas staan en tot 10 tellen in het engels. Omdat ze een fout maakte werd ze geslagen met een stok! Ook in het jongens weeshuis heb ik een aantal keren gezien dat de jongens flink te grazen werden genomen. Ik heb ervoor gekozen hier geen vrijwilligerswerk te doen. Ik kan dit soort taferelen geen 5 weken aanzien.

Tot nu toe heb ik nog niet veel van India gezien. Om naar de dichtstbijzijnde stad te gaan moet ik 4 uur in de bus zitten. Ik dacht dat ik in Nepal in the middle of nowhere zat. Niet dus, dit is 10x erger!

Het eten hier is geweldig! Elke dag eet ik iets waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Gefrituurde pepers bijvoorbeeld, wie verzint dat? Eten is hier heel belangrijk. Overal op straat is eten te vinden. Je zintuigen worden van alle kanten geprikkeld. De geur van het eten is overal. Ik hou van de Indische keuken!

Het is hier ontzettend heet. Als je een stap buiten de deur zet voelt het alsof er een warme deken over je heen wordt gegooid. Het vochtigheidslevel is hier hoog waardoor je in 5 minuten totaal nat bent. Gelukkig hebben we hier niet zoals in Nepal een beperkt aantal liters water per dag wat we kunnen gebruiken. Ik kan dus elke dag genieten van een douche.

Volgend weekend ga ik met een andere vrijwilliger wat plaatsen bekijken. Ik hoop dat ik dan een beter beeld krijg van het 'echte' India. Omdat het gevaarlijk is om in je eentje te reizen onderneem ik hier minder als in Nepal. Mijn veiligheid gaat voor vind ik. Als ik hier over straat loop maak ik absoluut geen oogcontact met mannen. Als ik dat doe zien ze het gelijk als een teken naar meer. Mensen lachen hier niet naar je, ze blijven je aanstaren. Ze zijn hier een stuk minder vriendelijk als in Nepal.

Morgen ga ik praten met de baas van het opvangtehuis van de meisjes. Ik wil weten wat ze echt kunnen gebruiken. Dit is precies het project waar ik het donatiegeld aan wil besteden. Er is genoeg wat ik ze kan geven. Ze hebben geen stoelen. De meisjes moeten op de grond zitten. Ook slapen ze met 8 meisjes in 1 slaapkamer. Ze moeten met 2 meisjes in 1 bed slapen. Ik ben echt super blij dat iets voor ze kan betekenen!

Over 2 weken hoop ik dat ik jullie meer kan vertellen over hoe India is. Tegen die tijd laat ik jullie natuurlijk ook weten wat ik met het donatiegeld heb gedaan.

Voor nu zeg ik, namaska! Ik zal proberen wat hitte op te sturen naar jullie in ons koude kikker landje.

Liefs,
Shireen