Vrijwilligerswerk Manamohan Memorial Hospital

Namaste mensen,

Bij deze mijn tweede blog vanuit het prachtige Pharping. Toen Marion en ik 10 februari naar het andere gastgezin werden gebracht schrokken we ons kapot. Wat zijn we verwend bij Rajesh in huis! Het huis is gebouwd op een berg. Al het eten halen ze uit hun tuin. De melk die de mensen hier drinken komt vers van de koe die ergens tussen de bosjes boven op de berg staat. Toen we de deur van de badkamer openden zagen we een emmer met koud water staan, dat is onze nieuwe douche. Zóóó 2012!

De dag dat we aankwamen reed de vader (Baboo) ons naar het ziekenhuis. We werden ontvangen met kransen en bloemen, super lief! De eerste dag die ik mee draaide in het ziekenhuis was ontzettend intens. In heb voor het eerst in mijn leven een bevalling gezien. Het gekke hier is dat het verplegend personeel niks schoonmaakt. Toen ik de bevalling observeerde bloedde de vrouw heel erg. Het verpleegkundig personeel werd boos op de vrouw omdat ze er zo’n zooi van maakte. Het is de taak van de familie om het op te ruimen. Ook mensen met brandwonden en slachtoffers van verkeers-ongelukken komen voorbij, totaal verminkt. De eerste paar dagen stond ik aan de rand van het bed met tranen in mijn ogen toe te kijken, vooral bij de bevalling. Ik ben ontzettend blij dat ik met Marion in het gastgezin zit. Je hebt echt iemand nodig om je verhaal bij kwijt te kunnen.

Ik moet elke ochtend 20 minuten door de rijstvelden lopen om bij het ziekenhuis te komen. De arts in het ziekenhuis werkt 24 uur, 7 dagen per week. Hij woont in het ziekenhuis. Hygiëne? Dat kennen ze niet zoals in Nederland. De instrumenten die ze gebruiken bij bjiv. Een bevalling maken ze schoon met heet water, leggen het te drogen buiten in de zon en dan is het ‘’steriel’’. Ook het begrip privacy komt hier niet voor in het woordenboek. Iedereen loopt overal in het uit de kamers terwijl mensen verzorgd worden of bevallen. Mensen zijn nieuwsgierig dus nemen ze gewoon een kijkje.

Ik leer heel veel in het ziekenhuis. Ik mag injecties geven en hechten, dingen die ik in Nederland nog nooit heb gedaan. Al het personeel is zo ontzettend lief en zorgzaam! Het voelt als een grote familie. Ik heb gemerkt dat veel mensen in Europa alleen voor zichzelf leven, hier leeft iedereen voor elkaar.

De omgeving hier is geweldig! Afgelopen dinsdag hebben we met de familie een hike van 8 uur gemaakt. We zijn 3200 meter een berg op gegaan. Het uitzicht was adembenemend! Toen we eenmaal de 3200 meter hadden bereikt kregen Marion en ik last van hoogteziekte. Nu weten we ook hoe dat voelt, weer een ervaring rijker!

Vanochtend heb ik samen met de vader uit het gastgezin en het management van het ziekenhuis een vergadering gehad over wat ze nodig hebben in het ziekenhuis. Ik heb een lijst met materialen en machines die ze het hardst nodig hebben. Zondag ga ik met mijn gastgezin naar Kathmandu om nieuwe spullen te halen voor het ziekenhuis. Ik weet zeker dat ze er ontzettend blij mee zijn.

Liefs Sita