Op naar India!
Door: Shireen Kobus
Blijf op de hoogte en volg Shireen
08 Maart 2013 | Nepal, Pharping
Hee lieve mensen,
Bij deze mijn laatste blog vanuit Nepal. Op de site shireenkobus.waarbenjij.nu kunnen jullie lezen wat er gebeurd is met een deel van het donatiegeld wat ik wilde besteden aan het ziekenhuis. Helaas liepen een aantal zaken niet zoals gepland waardoor ik besloten heb een deel van het donatiegeld te besteden aan het meisje dat in de kantine werkt. Haar ouders hebben geen geld om voor haar te zorgen. Ze leeft in de kantine van het ziekenhuis. Het geld wat ze hiermee verdient gaat naar haar ouders. Ze heeft geen geld om aan haarzelf te besteden. Ze is nog maar 12 jaar oud en loopt elke dag in dezelfde kleren. 2 Dagen geleden heb ik haar mee genomen om te shoppen. Het is moeilijk om met haar te communiceren, ze gaat niet naar school en kan dus ook geen engels praten. Eerst wist ze niet zo goed wat de bedoeling was. Ik nam haar mee de eerste winkel in en kocht haar een paar rode slippers. Je had haar gezicht moeten zien, vol vreugde en ongeloof, zo mooi! We zijn doorgelopen naar een kledingwinkel waar ik haar wat jurken, jeans, schoenen en sokken liet passen. Ze heeft volgens mij nog nooit kleding aan gepast. Ze trok de jurk en de jeans aan over de kleren die ze al aanhad. Ze was zo blij dat ze de kleding niet meer uit wilde doen! Ik heb haar ook een paar goede stevige schoenen gekocht. Veters strikken kon ze niet omdat ze altijd op slippers loopt, ik heb het haar geleerd. Toen we terug waren in de kantine gaf ik haar armbanden en oorbellen die ik eerder de dag voor haar heb gekocht. Ze zag er zo mooi uit met haar nieuwe kleren, schoenen en sieraden! Ik denk dat dit de eerte keer voor haar was dat iemand haar mee nam shoppen. De hele dag liep ze met een grote glimlach op haar gezicht. Het is zo'n schatje!
2 Weken geleden is Marion vertrokken naar Phokora om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Afgelopen weekend ben ik naar Phokora gegaan om haar op te zoeken. Een busrit van 9 uur. Het wegdek zit vol met gaten en hobbels. De bus rijdt zo hard over de weg dat ik bij sommige hobbels letterlijk door de lucht vloog. Ik stootte mijn hoofd een aantal keren aan het dak van de bus haha! Een vangrail bestaat niet in Nepal. Ik zat aan de raamkant waardoor ik recht in de afgronden keek. De hele busrit zat mijn lichaam vol met adrenaline.
Marion wachtte me op in Phokora. We verbleven in een hotel MET warme douche! Wat een genieten!
Phokora is een erg touristische stad. Ik heb hier zo veel mensen ontmoet. Iedereen heeft prachtige verhalen over wat ze gezien hebben van de wereld. Dit maakt me nieuwsgierig naar meer! Ik heb de smaak van het reizen zeker te pakken. De paar dagen die ik met iedereen in Phokora heb gehad zal ik nooit vergeten, wat heb ik daar een mooie tijd gehad!
Sinds Marion is vertrokken om vrijwilligerswerk te doen in Phokora zijn de banden die ik heb met een aantal verpleegkundigen ontzettend gegroeid. Ze waren bang dat ik me alleen zou voelen in het gastgezin, daarom nodigen ze me elke dag na het werk uit in hun huis. We praten ontzettend veel. Ik kan alles bij ze kwijt, en hun bij mij. Vandaag, mijn op een na laaste dag, voel ik echt dat de stemming om is geslagen. Mensen zijn emotioneel, net als ik. Deze 4 weken heb ik zo veel liefde gekregen van de staff in het ziekenhuis en mijn gastgezin, nu ik er aan denk krijg ik tranen in mijn ogen. Nooit gedacht dat je in 5 weken zo'n band met mensen kunt krijgen. Met het management is het gelukkig ook allemaal goed gekomen, zij hebben hun excuses aangeboden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer heel veel nieuwe ervaringen op ga doen. Aan de andere kant weet hoe erg ik Nepal en vooral de mensen die hier leven, ga missen. Ik heb nooit gedacht dat ik het zo naar mijn zin zou hebben hier. Ik was bang dat ik Nederland zou gaan missen. Op dit moment zou ik absoluut nog niet terug willen. Ik voel me zo levend hier! Het is moeilijk om dat gevoel uit te drukken in woorden, dat is iets wat je moet ervaren denk ik.
Morgen is officieel mijn laaste dag in het ziekenhuis aangebroken. Ik ga vanavond een koude pasta salade maken voor al het personeel. Om 2 uur neem ik de taxi terug naar Rajesh zijn huis. De laatste dag die ik heb wil ik gebruiken om nog even van hun gezelschap te genieten. Zondag om 10 uur vlieg ik naar India. Ik ben zo benieuwd hoe ik het daar ga vinden. In Phokora heb ik veel mensen gesproken die al in India zijn geweest. De meningen verschillen heel erg. Mensen zeggen: You love it or you hate it. Ik zal het jullie laten weten!
Namaste!
Groetjes Sita
Bij deze mijn laatste blog vanuit Nepal. Op de site shireenkobus.waarbenjij.nu kunnen jullie lezen wat er gebeurd is met een deel van het donatiegeld wat ik wilde besteden aan het ziekenhuis. Helaas liepen een aantal zaken niet zoals gepland waardoor ik besloten heb een deel van het donatiegeld te besteden aan het meisje dat in de kantine werkt. Haar ouders hebben geen geld om voor haar te zorgen. Ze leeft in de kantine van het ziekenhuis. Het geld wat ze hiermee verdient gaat naar haar ouders. Ze heeft geen geld om aan haarzelf te besteden. Ze is nog maar 12 jaar oud en loopt elke dag in dezelfde kleren. 2 Dagen geleden heb ik haar mee genomen om te shoppen. Het is moeilijk om met haar te communiceren, ze gaat niet naar school en kan dus ook geen engels praten. Eerst wist ze niet zo goed wat de bedoeling was. Ik nam haar mee de eerste winkel in en kocht haar een paar rode slippers. Je had haar gezicht moeten zien, vol vreugde en ongeloof, zo mooi! We zijn doorgelopen naar een kledingwinkel waar ik haar wat jurken, jeans, schoenen en sokken liet passen. Ze heeft volgens mij nog nooit kleding aan gepast. Ze trok de jurk en de jeans aan over de kleren die ze al aanhad. Ze was zo blij dat ze de kleding niet meer uit wilde doen! Ik heb haar ook een paar goede stevige schoenen gekocht. Veters strikken kon ze niet omdat ze altijd op slippers loopt, ik heb het haar geleerd. Toen we terug waren in de kantine gaf ik haar armbanden en oorbellen die ik eerder de dag voor haar heb gekocht. Ze zag er zo mooi uit met haar nieuwe kleren, schoenen en sieraden! Ik denk dat dit de eerte keer voor haar was dat iemand haar mee nam shoppen. De hele dag liep ze met een grote glimlach op haar gezicht. Het is zo'n schatje!
2 Weken geleden is Marion vertrokken naar Phokora om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Afgelopen weekend ben ik naar Phokora gegaan om haar op te zoeken. Een busrit van 9 uur. Het wegdek zit vol met gaten en hobbels. De bus rijdt zo hard over de weg dat ik bij sommige hobbels letterlijk door de lucht vloog. Ik stootte mijn hoofd een aantal keren aan het dak van de bus haha! Een vangrail bestaat niet in Nepal. Ik zat aan de raamkant waardoor ik recht in de afgronden keek. De hele busrit zat mijn lichaam vol met adrenaline.
Marion wachtte me op in Phokora. We verbleven in een hotel MET warme douche! Wat een genieten!
Phokora is een erg touristische stad. Ik heb hier zo veel mensen ontmoet. Iedereen heeft prachtige verhalen over wat ze gezien hebben van de wereld. Dit maakt me nieuwsgierig naar meer! Ik heb de smaak van het reizen zeker te pakken. De paar dagen die ik met iedereen in Phokora heb gehad zal ik nooit vergeten, wat heb ik daar een mooie tijd gehad!
Sinds Marion is vertrokken om vrijwilligerswerk te doen in Phokora zijn de banden die ik heb met een aantal verpleegkundigen ontzettend gegroeid. Ze waren bang dat ik me alleen zou voelen in het gastgezin, daarom nodigen ze me elke dag na het werk uit in hun huis. We praten ontzettend veel. Ik kan alles bij ze kwijt, en hun bij mij. Vandaag, mijn op een na laaste dag, voel ik echt dat de stemming om is geslagen. Mensen zijn emotioneel, net als ik. Deze 4 weken heb ik zo veel liefde gekregen van de staff in het ziekenhuis en mijn gastgezin, nu ik er aan denk krijg ik tranen in mijn ogen. Nooit gedacht dat je in 5 weken zo'n band met mensen kunt krijgen. Met het management is het gelukkig ook allemaal goed gekomen, zij hebben hun excuses aangeboden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer heel veel nieuwe ervaringen op ga doen. Aan de andere kant weet hoe erg ik Nepal en vooral de mensen die hier leven, ga missen. Ik heb nooit gedacht dat ik het zo naar mijn zin zou hebben hier. Ik was bang dat ik Nederland zou gaan missen. Op dit moment zou ik absoluut nog niet terug willen. Ik voel me zo levend hier! Het is moeilijk om dat gevoel uit te drukken in woorden, dat is iets wat je moet ervaren denk ik.
Morgen is officieel mijn laaste dag in het ziekenhuis aangebroken. Ik ga vanavond een koude pasta salade maken voor al het personeel. Om 2 uur neem ik de taxi terug naar Rajesh zijn huis. De laatste dag die ik heb wil ik gebruiken om nog even van hun gezelschap te genieten. Zondag om 10 uur vlieg ik naar India. Ik ben zo benieuwd hoe ik het daar ga vinden. In Phokora heb ik veel mensen gesproken die al in India zijn geweest. De meningen verschillen heel erg. Mensen zeggen: You love it or you hate it. Ik zal het jullie laten weten!
Namaste!
Groetjes Sita
-
08 Maart 2013 - 10:45
Wim Petersen(Wereldwinkel Delden):
Wie goed doet, goed ontmoet......
Goede start in India. -
08 Maart 2013 - 11:18
Marjolein:
Shireen, wat ben je goed bezig! Ook al mis je Nederland niet, wij missen jou wel hoor! ;) -
08 Maart 2013 - 23:00
Arjan En Angélique:
Lieve meid,
Heerlijk om je verhalen te lezen. Zoveel positiviteit!
Deze ervaringen pakken ze jou niet meer af. Op naar India.
Hele goede reis! Zijn nu al benieuwd naar je volgende verhaal.
Love,
Mom and Dad xxx -
08 Maart 2013 - 23:29
Marvin :
Geweldig om jou verhalen te lezen. :-) -
10 Maart 2013 - 12:50
Gabrielle:
Hoi lieve Shireen, wat geweldig fijn dat het zo goed gaat met jou in die compleet andere wereld. Ik ben blij voor je. Je doet goed werk daar lees ik! Geniet ook maar in India. Heel veel liefs van Ben en Gaby ..xxx. -
11 Maart 2013 - 09:10
Nathalie En Peter:
Dag Shireen, jij kent ons niet, maar jouw ouders wel, ik wilde toch even laten weten dat we genieten van je verhalen. Veel succes in India! -
18 Maart 2013 - 13:25
Hans Van Lochem:
Dag Shireen. Ook mij ken je niet maar ik ben de schoonvader van Marco Wiggemans. Met meer dan gewone belangstelling je reisverhalen gelezen. Ook wij vertrekken volgende week vrijdag 29 maart naar nepal t/m 17 april,Van Kathmandu, naar Pokhara en vandaar uit voor een trekking naar Annapurnu basecamp. Helaas komen we jan niet meer tegen. Als je nog wat laatste tips hebt horen we dat graag. We : zijn onze zoon en ikzelf. We maken met z'n beiden een trekking per tent met gids, porters en kok. Hopen op goed weer. -
18 Maart 2013 - 18:31
Shireen:
Hallo Hans,
Wat ontzettend gaaf! Als ik kon was ik zo met jullie mee gegaan. Nepal is geweldig. In kathmandu zelf is het 1 grote puinhoop. Het wegdek is ontzettend slecht. In Kathmandu zelf is het heel erg veel stof. Zodra je het centrum uit gaat veranderd de lucht en omgeving. Ik raad jullie aan om in Kathmandu naar de bouddha stuppa en het pasubatinath te gaan. Erg mooi!!
Phokora is geweldig! Bereid je voor op een bumpy busride. Ik heb zelf geen trekking gedaan in Phokora maar ik heb verhalen gehoord van mensen die dezelfde trekking hebben gedaan als wat jullie gaan doen. Iedereen die ik erover sprak vond het prachtig.
Verder ga ik niet te veel zeggen, jullie zullen het allemaal ervaren. Op dit moment ben ik in India. Ik merk dat ik Nepal echt mis. Dat zegt genoeg ;)
Ik wens jullie een hele goede reis! Geniet er van
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
