wat een gedoe!
Blijf op de hoogte en volg Shireen
25 Februari 2013 | Nepal, Pharping
Even een update van de afgelopen 2 dagen. Wat is er veel gebeurd!
Vrijdag ochtend hebben Baboo (vader), Sabin (zoon), het management van het ziekenhuis en ik een vergadering gehad over wat ze precies nodig hebben in het ziekenhuis. Ik had echt geen idée wat voor een soort machines ze nodig hebben, iets waar ik ze echt mee kon helpen dus besloot ik het ze te vragen. Ik heb heel duidelijk aangegeven wat mijn budget was en dat ik daar niet overheen ga. Nummer 1 op hun lijst was een slit lamp. Dit is een lamp die gebruikt wordt bij oogoperaties. Volgens hun was de prijs van dit apparaat binnen mijn budget.
Gisteren zijn Baboo, Sabin en ik naar Kathmandu gegaan op zoek naar een slit lamp. We hadden een meeting met een oogarts die wist waar ik een slitlamp kon krijgen. Toen we daar aankwamen lieten ze ons het model zien. Ze vertelden ons dat het appartaat rond de 200 euro was. Ik was helemaal blij, eindelijk iets gevonden waar ik ze echt blij mee kan maken. De oogarts nam contact op met de baas van het bedrijf die de slitlampen verkopen. Na 2 uur wachten waren ze op de plek. Ze vertelden me dat ze en goede prijs voor me hadden. Ze trokken zich terug om te overleggen wat de prijs voor me was. Toen ze eruit waren kwamen me terug. Ze vertelden me dat het 1300 euro zou kosten! Ik schrok me kapot, alle inzet en tijd voor niks! Ik voelde me ontzettend aan het lijntje gehouden. Ik was erg kwaad op het management van het ziekenhuis omdat ik erg duidelijk was geweest over mijn budget. Hun wisten echt wel hoe veel zo’n slit lamp kost.
Vanmorgen wilde ik gelijk een gesprek met het management van het ziekenhuis. Ik heb gezegd dat ik erg boos en geirriteerd was. Ik probeer ze te helpen en dan krijg ik dit terug, is was er een beejte klaar mee. Er zijn mensen die ik veel liever wil helpen op dit moment. Ik heb gezegd dat ik geen initiatief meer ga nemen om iets voor ze te vinden.
Ik ben weg gelopen, het management bleef zitten om te praten. Een uurtje later werd ik geroepen. Ze vertelden me dat ze erg verdrietig waren omdat ze iedereen van de community hebben verteld dat ik de slit lamp zou kopen. Nu is iedereen teleurgesteld. Wat een woorden! Ze probeerden me echt een schuldgevoel aan te praten. Ze zeiden dat elke vrijwilliger wat doneert, maarja ik moest het zelf weten. Als ik ze de slit lamp zou geven zou ik een geweldige persoonlijkheid zijn! Wat was ik pissig!! Ik heb ze verteld dat ik dit absoluut niet accepteer en ben weg gelopen.
2 verpleegsters waar ik erg close mee ben zagen dat ik kwaad was. Ik ben met ze mee naar huis gegaan en heb het verhaal uitgelegd. Ze staan volledig achter me. Volgens hun is het management heel erg egoistisch. Ze willen alleen maar geld. Ik moet me niet laten beinvloeden door hun praatjes zeiden ze. Het werk wat ik verricht in het ziekenhuis is genoeg zeiden ze. Ik ben heel blij dat ze me begrijpen. De manier waarop het management omgaat met mijn aanbod om te helpen slaat nergens op.
Ik ga het donatiegeld nu alleen gebruiken voor het weeshuis in India. Met een klein deel van het geld ga ik een meisje van 12 helpen dat werkt in de kantine van het ziekenhuis. Ze is door haar ouders afgestaan omdat ze geen geld hadden om voor haar te zorgen. Ze woont nu bij een ander echtpaar en werkt als hulpje in de kantine, elke dag. Ze loopt elke dag in dezelfde kleren, ze heeft helemaal niks in haar leven. Ik heb gezien waar ze leeft, schokkend! Een hutje gebouwd van afval. Volgende week neem ik haar mee naar de stad om nieuwe kleren en schoenen te kopen. Ze heeft het zo hard nodig!
Vanmorgen hebben we ook te horen gekregen dat Marion vanaf vandaag naar Kathmandu terug moet. Hier kon ze niet terecht in een klooster om te werken als vrijwilliger, in Kathmandu wel. Vanaf vandaag ben ik dus de enige vrijwilliger in het gastgezin. Echt wel even wennen! De afgelopen dagen is er zo veel gebeurd wat me in een negatieve spiraal kan brengen. De kunst is nu positief te blijven. Tot nu toe lukt het aardig haha! Er zijn een aantal mensen in het ziekenhuis waar ik altijd mijn verhaal bij kwijt van en die me altijd zullen helpen, net als Sabin uit het gastgezin. Ben op dit moment heel erg blij dat ik deze mensen heb.
Vrijdag ochtend hebben Baboo (vader), Sabin (zoon), het management van het ziekenhuis en ik een vergadering gehad over wat ze precies nodig hebben in het ziekenhuis. Ik had echt geen idée wat voor een soort machines ze nodig hebben, iets waar ik ze echt mee kon helpen dus besloot ik het ze te vragen. Ik heb heel duidelijk aangegeven wat mijn budget was en dat ik daar niet overheen ga. Nummer 1 op hun lijst was een slit lamp. Dit is een lamp die gebruikt wordt bij oogoperaties. Volgens hun was de prijs van dit apparaat binnen mijn budget.
Gisteren zijn Baboo, Sabin en ik naar Kathmandu gegaan op zoek naar een slit lamp. We hadden een meeting met een oogarts die wist waar ik een slitlamp kon krijgen. Toen we daar aankwamen lieten ze ons het model zien. Ze vertelden ons dat het appartaat rond de 200 euro was. Ik was helemaal blij, eindelijk iets gevonden waar ik ze echt blij mee kan maken. De oogarts nam contact op met de baas van het bedrijf die de slitlampen verkopen. Na 2 uur wachten waren ze op de plek. Ze vertelden me dat ze en goede prijs voor me hadden. Ze trokken zich terug om te overleggen wat de prijs voor me was. Toen ze eruit waren kwamen me terug. Ze vertelden me dat het 1300 euro zou kosten! Ik schrok me kapot, alle inzet en tijd voor niks! Ik voelde me ontzettend aan het lijntje gehouden. Ik was erg kwaad op het management van het ziekenhuis omdat ik erg duidelijk was geweest over mijn budget. Hun wisten echt wel hoe veel zo’n slit lamp kost.
Vanmorgen wilde ik gelijk een gesprek met het management van het ziekenhuis. Ik heb gezegd dat ik erg boos en geirriteerd was. Ik probeer ze te helpen en dan krijg ik dit terug, is was er een beejte klaar mee. Er zijn mensen die ik veel liever wil helpen op dit moment. Ik heb gezegd dat ik geen initiatief meer ga nemen om iets voor ze te vinden.
Ik ben weg gelopen, het management bleef zitten om te praten. Een uurtje later werd ik geroepen. Ze vertelden me dat ze erg verdrietig waren omdat ze iedereen van de community hebben verteld dat ik de slit lamp zou kopen. Nu is iedereen teleurgesteld. Wat een woorden! Ze probeerden me echt een schuldgevoel aan te praten. Ze zeiden dat elke vrijwilliger wat doneert, maarja ik moest het zelf weten. Als ik ze de slit lamp zou geven zou ik een geweldige persoonlijkheid zijn! Wat was ik pissig!! Ik heb ze verteld dat ik dit absoluut niet accepteer en ben weg gelopen.
2 verpleegsters waar ik erg close mee ben zagen dat ik kwaad was. Ik ben met ze mee naar huis gegaan en heb het verhaal uitgelegd. Ze staan volledig achter me. Volgens hun is het management heel erg egoistisch. Ze willen alleen maar geld. Ik moet me niet laten beinvloeden door hun praatjes zeiden ze. Het werk wat ik verricht in het ziekenhuis is genoeg zeiden ze. Ik ben heel blij dat ze me begrijpen. De manier waarop het management omgaat met mijn aanbod om te helpen slaat nergens op.
Ik ga het donatiegeld nu alleen gebruiken voor het weeshuis in India. Met een klein deel van het geld ga ik een meisje van 12 helpen dat werkt in de kantine van het ziekenhuis. Ze is door haar ouders afgestaan omdat ze geen geld hadden om voor haar te zorgen. Ze woont nu bij een ander echtpaar en werkt als hulpje in de kantine, elke dag. Ze loopt elke dag in dezelfde kleren, ze heeft helemaal niks in haar leven. Ik heb gezien waar ze leeft, schokkend! Een hutje gebouwd van afval. Volgende week neem ik haar mee naar de stad om nieuwe kleren en schoenen te kopen. Ze heeft het zo hard nodig!
Vanmorgen hebben we ook te horen gekregen dat Marion vanaf vandaag naar Kathmandu terug moet. Hier kon ze niet terecht in een klooster om te werken als vrijwilliger, in Kathmandu wel. Vanaf vandaag ben ik dus de enige vrijwilliger in het gastgezin. Echt wel even wennen! De afgelopen dagen is er zo veel gebeurd wat me in een negatieve spiraal kan brengen. De kunst is nu positief te blijven. Tot nu toe lukt het aardig haha! Er zijn een aantal mensen in het ziekenhuis waar ik altijd mijn verhaal bij kwijt van en die me altijd zullen helpen, net als Sabin uit het gastgezin. Ben op dit moment heel erg blij dat ik deze mensen heb.
-
25 Februari 2013 - 15:49
Wim Petersen:
Goed gedaan Shireen, je weet wat je wilt.
Wat jij wilt is eerlijkheid en respect. Goedzo.
-
25 Februari 2013 - 22:30
Saskia Meeuwissen:
Ha Sita,, blijf dicht bij je zelf , dat brengt je het verst. Overal in de wereld draait het om geld zie je maar weer.
Je bent wel een enorme ervaring rijker waar je mee verder kunt. Dat is wat je zoekt, toch?
Laat je niet gek maken!
Saskia M. -
26 Februari 2013 - 19:01
Angelique En Arjan :
Shireen, wat sterk van je dat je je niet mee hebt laten slepen. Dat vinden we super van je. We denken dat het heel goed is dat je je plannen hebt bijgesteld, je hebt er prima op ingespeeld! We zijn trots op je, meid! -
04 Maart 2013 - 12:06
Karel Gerritsjans:
Hallo Shireen,
mooie reisverslagen. ook in het Hofweekblad! Goed aangepakt in dat zieikenhuis! Goed idee van die nieuwe kleren.
Veel succes verder en we mailen volgende week nog wel een keer. Hebben ze daar toiletpapier???????????
gr. Karel, Jolanda en Joerie -
04 Maart 2013 - 16:34
Kelly Hoekstra:
Wauw meisje, heel erg knap hoe jij dit allemaal op lost.
Sta dr echt van te kijken hoe dat kan gaan alleen om geld, en hoe ze jou proberen om te krijgen.
Je doet het super.
Laat je t hoofd niet gek maken!
Knufffff -
07 Maart 2013 - 15:28
Jeroen Kobus:
Hoi Shireen; zoals Saskia al schreef op 25 februari; het draait overal om geld en ik kan me goed voorstellen dat je flink pissed was op het management van het ziekenhuis. In ieder geval laat je je niet afleiden door deze mensen en trek je je eigen plan middels het steunen van het 12-jarig kantinemeisje. Goede keus; chapeau en petje af hiervoor!
Geniet nog even van de laatste dagen in Nepal en voor a.s. zondag staat er weer een nieuwe uitdaging op je te wachten: India. Heel veel succes en ik zal je blijven volgen!
Dikke zoen van oompie Jeroen. -
08 Maart 2013 - 20:15
Oma En Opa Winterswijk:
Hey Sita,( of heet je straks in India weer Shireen?)
Wat we natuurlijk al lang wisten heb je nu weer bevestigd> Wat een "ballen "heeft die meid!!!
Je hebt ze daar echt een poepie laten ruiken!! Knap dat je je niet hebt laten ompraten en een kind van 12 echt gelukkig hebt gemaakt !!
Met deze mentaliteit kom je er zeer zeker met je volgende avonturen.
We zijn iedere dag in gedachten bij je en volgen je verdere belevenissen.
100 duizend keer xxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
