de laatste weken

Namaste!

Wat hebben mijn vader, broertje en ik een heerlijke en bijzondere twee weken achter de rug!

De dag na aankomst nam ik ze beiden vroeg mee op pad naar Pashupatinath, de belangrijkste hindoetempel in Nepal waar dagelijks crematies plaatsvinden. Bij aankomst voelden we gelijk alle 3 de mysterieuze sfeer en de rust die er hangt. Vol van alle eerste indrukken keken pap en Mika hun ogen uit terwijl de apen langs ons heen renden, de geur van gecremeerde lichamen onze neus vulden en er nog snel een foto geklikt werd met groepen Indiërs die ons Europeanen wel interessant vonden. Voor het eerst zagen pap en Mika op wat voor manier crematies hier plaats vinden terwijl de lichamen langzaam in as verdwenen.

Diezelfde dag nog namen we een taxi richting Bhaktapur waarin mijn vader en broertje de helse hectiek van het verkeer in Kathmandu ervaarden. Op het moment dat we in Bhaktapur waren was het precies een jaar geleden dat de aardbeving het land trof. Veel tempels en huizen liggen er nog in puin. Mensen kwamen ´s avonds bij elkaar voor de herdenking. We raakten in gesprek met een meisje dat nu, een jaar na de aardbeving, nog steeds in een tent woont. Ze deelde haar emotionele verhaal en liet ons alle 3 opnieuw beseffen dat alles wat we hebben niet zo vanzelfsprekend is.

Mijn gastgezin ontving Mika en pap met open armen. Gelijk werd er voor ons gekookt (dhall bhat) en konden ze beiden eindelijk ervaren wat ik al die weken heb gegeten. Ik heb ze mee genomen naar het ziekenhuis, de rijstvelden, het schooltje en ze kennis laten maken met mijn vrienden. Het voelt nog steeds heel onwerkelijk dat de verhalen die ik ze vertelde over Nepal nu geen verhalen meer voor ze zijn, het is nu ook voor hun een werkelijkheid.

Een hilarisch moment was de dag dat ik samen met mijn vader van het ziekenhuis terug ging naar het gastgezin. Ik wilde hem laten ervaren hoe het is om de local bus te nemen. Toen de bus stopte zag ik dat dit wel een hele cracky local bus was. Ik liet mijn vader instappen. We propten ons langs de al opgepropte nepalezen de bus in. Even twijfelde ik of ik mijn vader dit wel aan kon doen maar dacht, dit is de enige manier om hem een klein momentje van het echte leven hier te ervaren. Krom gebogen (omdat het dak van de bus te laag was om rechtop te staan) hield hij zich stevig vast terwijl ik op een emmer zat. Bij elke stop werd de bus voller en vulden de zweetoksels van de locals mijn vaders zicht. Ik kon mijn lach niet inhouden maar maakte me tegelijkertijd toch wel een beetje zorgen om zijn hart. Toen we ons uit de bus bevrijd hadden pufte hij uit en zei: jezus, en dan zitten wij te zeiken over het openbare vervoer in Nederland! Hahaha

We lieten het hectische Kathmandu achter ons en namen de (toeristen) bus richting de jungle in Chitwan. We verbleven in een prachtig 100% ecologisch hutje. Tijdens het avondeten zag zo’n 10 meter van ons vandaan een dier lopen. Ik kon nog niet helemaal plaatsen wat het was. Mika keek om en zei: woooo dat is een neushoorn! Onwerkelijk

We besloten een trekking te boeken met ons 3tjes en een ander Nederlands meisje. We trokken met 2 gidsen de hele dag door de jungle tussen de wilde dieren. Voor pap iets wat totaal buiten zijn comfort zone ligt, en voor mij stiekem ook wel. Vroeg vaarden we in een longtailboat over de rivier richting te jungle. We passeerden meerdere krokodillen, waarvan 1 op armlengte afstand. Eenmaal in de jungle kregen we uitleg van onze gidsen welke dieren het gevaarlijkst waren en op wat voor manier je ervoor moet vluchten. Van te voren dacht ik dat het een ‘normale’ jungle trekking zou zijn waarbij je niet meer dan een paar bijzondere vogels zou zien. Nou, niet dus! We zagen wilde olifanten, neushoorns, wilde zwijnen (met jongen), apen en meer… Toen we het ons door het hoge gras verplaatsten stond een van de gidsen opeens stil. Voor ons waren verse voetsporen van een tijger te zien. Toen een van de gidsen het hoge gras met zijn hand verplaatste hoorden we geluid van een dier heel dichtbij ons. Alles in mij zei, ren!! Ren weg nu! Terwijl we ons door de prachtige jungle verplaatsten besloten de gidsen het pad wat de dieren vaak gebruiken te nemen. Ons eerste obstakel was een groep jonge zwijntjes waarvan hun moeder, die recht tegenover ons stond, ons bleef aanstaren vertelde mijn vader. Ik durfde niet te kijken. Toen het zwijn besloot verder te gaan liepen we richting een uitkijktoren. De gids die achter mij liep fluisterde: ‘’sometimes there are bears laying there, taking a sunbath’’. We lachtten erom, totdat we dichter bij de toren kwamen en ik daadwerkelijk iets harigs zagen liggen. De gids pakte zijn verrekijker en bleef doodstil staan. ‘’it’s a bear’’ fluisterde hij. Ik dacht dat ze een grapje maakten en er een nep beer neer hadden gelegd om de toeristen bang te maken. Ik pakte de verrekijker en schrok me helemaal kapot, het was er echt een. De uitkijktoren was bedoeld als een veilige plek voor het geval dat er neushoorns kwamen. De gids vertelde ons dat we moesten rennen en ons in het gras moesten verstoppen als er een neushoorn aankwam. De beer hoorde ons, stond op en keek ons een tijdje aan. Hij liep de uitkijktoren af en bleef ons opnieuw starend aankijken. Een van de gidsen pakte zijn stok, liep naar voren en jaagde hem weg. Vol bewondering keek ik naar mijn vader en broertje waar geen spatje angst vanaf te zien was. Met volle overtuiging kan ik zeggen dat dit een van de engste momenten uit mijn leven tot nu toe was. Een ding is zeker, de dierentuin in Nederland zal nooit meer hetzelfde zijn!

Twee weken vlogen voorbij. We eindigden onze reis in Pohkara toen het tijd was om afscheid te nemen. Het was heel raar om ze op de bus te zetten en ze te zien gaan. Pap en Mika vonden het geweldig en zijn weer veilig thuis.

De afgelopen 2 weken ben ik in Pohkara geweest waar ik samen met een aantal andere de bergen ik gegaan ben. Helaas werd ik na vertrek van mijn vader en broertje opnieuw ziek, moest ik eerder terug komen uit de bergen om vervolgens opnieuw opgenomen te worden in het ziekenhuis. Het bleek weer om een bacterie te gaan die de eerste keer niet goed behandeld was en daarbij had ik er een gratis maagontsteking bij. Drie dagen heb ik me over moeten geven aan de lieve verpleegkundigen uit het ziekenhuis. Opzich gingen de dagen nog aardig snel voorbij en waren er steeds mensen bij me. Ik had alle tijd om mijn nepalees te oefenen met de verpleegkundigen en de verschillen van zorg hier en Europa te bespreken. Zelfs tijdens de niet leuke momenten vind je plezier met de juiste mensen om je heen, dat is iets wat ik zeker geleerd heb.

Op dit moment ben ik terug bij Rajesh in het gastgezin, heerlijk om ze weer te zien en om mijn andere Nepalese moeder en dikke knuffel te geven. Als mijn gezondheid het toelaat wil ik samen met Rajesh een laatste plan waar maken voordat ik weer terugkeer naar Nederland. Rondom Kathmandu zijn er veel tentenkampen waar mensen wonen die dakloos zijn geworden na de aardbeving. Mijn eerste plan was om zakken rijst bij deze kampen te doneren, omdat er nog steeds een tekort aan voedsel en water zou zijn in bepaalde kampen. Wat blijkt is dat deze mensen juist in de kampen blijven wanneer er steeds maar gegeven wordt door vrijwilligers, ze weten dat ze het eten krijgen en gaan hierdoor zelf niet op zoek naar mogelijkheden. Dit geldt alleen voor de kampen in en rondom Kathmandu. Er zijn wel kampen waar de mensen het echt nodig hebben, het probleem is alleen dat dit een aantal dagen reizen kost om te bereiken, de wegen amper toegankelijk zijn door het regenseizoen wat nu begonnen is en het gevaarlijk zou zijn. Mensen reizen er liever niet heen omdat de kans om overvallen te worden groot is. Ik zal dus nog goed moeten kijken en overwegen wat ik precies ga doen. Rajesh en Sabin kunnen me hier in ieder geval bij helpen. Ik hou jullie op de hoogte!

Xxxxxxx Sita